Benim Wordpress Bloğum
Sabahları kahve kokusuyla uyanmak, günün ilk hediyesi gibi gelir bana. O ilk yudum… Ne tam sıcak, ne de soğuk. Tıpkı hayat gibi: tam ortasında bir yerde. Ne çok ne az. Neşeyle hüzün arasında, sessizlikle gürültü arasında.Bazen düşünüyorum da, insanlar neden sessizlikten korkar? Belki de sessizlik, kendimizi duymamıza neden olduğu için. Oysa bir fincan kahve eşliğinde…
Bazen bir saat bozulur da, fark etmeyiz hemen. O hep orada durur, zamanı göstermeye devam ediyormuş gibi… Ama aslında durmuş, içindeki çarklar sessizce susmuş, zamanı yakalayamamış bir hale gelmiştir. Hayat da bazen böyledir. Koşarız, yetişiriz, planlar yaparız. Ama bir an gelir, fark ederiz ki aslında içimizdeki saat çoktan durmuş.İçsel sessizlik, bazen en yüksek gürültüdür. Kalabalıkların…
Bazı zor anlar vardır hepimizin başına gelen, kelimeler boş ve kifayetsiz kalır ve işte o anlarda devreye giren bir kavram vardır ve ortaya çıkar: sessizlik. Çoğu zaman konuşmanın karşıtı olarak görülse de, aslında sessizlik başlı başına bir iletişim biçimidir, bizi yoklar ve bu kavram bize bazen bir bakış, bir susuş, bir duraksama; söylenenden çok daha…
Sizde farketmiyormusunuz,günlük yaptıklarımız yani hayat çok hızlı geçmiyor mu? Uyan, işe git, eve gel, yap, gönder, karar ver, karar ver gibi böyle sık komutlar her zaman haytımızı büyük bölümünü kaplıyor.Sürekli aynı şeyleri yaparak, günün sonunda, “Bugün gerçekten ne yaptım?” diye sormak için yeterince zamanımız var mı sizce ya da kendimizi gözlemliyor muyuz?Bu rutin çoğumuz için yaşamamız…
