Bir Fincan Sessizlik
0
0
Sabahları kahve kokusuyla uyanmak, günün ilk hediyesi gibi gelir bana. O ilk yudum… Ne tam sıcak, ne de soğuk. Tıpkı hayat gibi: tam ortasında bir yerde. Ne çok ne az. Neşeyle hüzün arasında, sessizlikle gürültü arasında.Bazen düşünüyorum da, insanlar neden sessizlikten korkar? Belki de sessizlik, kendimizi duymamıza neden olduğu için. Oysa bir fincan kahve eşliğinde susmak, en samimi sohbetlerden daha anlamlı olabilir. Konuşmak yerine göz göze gelmek, kelimeler yerine bir yudum paylaşmak…Günlük telaşlar, bitmeyen bildirimler, hep bir yerlere yetişme çabası… İçinde kendimize hiç yer bırakmadığımız bir koşturmaca. Oysa durmak gerek. Sadece durup nefes almak, hiçbir şey yapmadan oturmak. Belki de en büyük lüksümüz bu: sakinlik.Bir fincan sessizlik… İçinde huzur, içinde farkındalık, içinde kendin olma hali. Belki bugün, sadece bir sabah, kahveni içerken hiçbir şey yapma. Sadece dinle: kendini, kalbini, sessizliğini.
